Στο διπλανό σπίτι εγκαταστάθηκαν πρόσφατα δύο ηλικιωμένοι.
Κανείς δεν ήξερε για αυτούς πιο πριν.
Σε τούτο τον μικρόκοσμο όμως, όλα αργά ή γρήγορα γίνονται γνωστά.
Εκείνος, γύρισε από την Αυστραλία, η γυναίκα του πέθανε πριν από πολλά χρόνια, τα παιδιά του μεγάλωσαν, έμειναν εκεί.
Εκείνη, δεν γνώρισε τον γάμο, ζούσε με την αδερφή της, κάποια στιγμή όμως έμεινε μόνη της.
Εκείνος γύρισε πίσω για να ξετυλίξει το κουβάρι των αναμνήσεων.
Εκείνη έμεινε εδώ για να φτιάξει, έστω κι αργά, κάποια από εκείνα που κάποτε είχε ονειρευτεί, έμεινε εδώ ζώντας με την ανάμνησή του και με την ελπίδα ότι κάποια μέρα μπορεί και να τον ξαναδεί.
Η ζωή τα έφερε έτσι ώστε να ξαναβρεθούν μετά από 50 χρόνια.
Εκείνοι τα έφεραν έτσι ώστε να ζήσουν μαζί κάποια από εκείνα που προσπάθησαν να ξεκινήσουν τότε.
Μάθαμε ότι ήταν μεγάλη αγάπη, πλέον ξέρουμε ότι ίσως ήταν και η ανάγκη, το μοίρασμα των ζωών, των αναπνοών, των υποχρεώσεων, της επιβίωσης.
Σήμερα, άκουσα μέσα από το διαμέρισμά τους ένα τραγούδι της Βέμπο…
Τους φαντάστηκα να χορεύουν το βαλσάκι…
Πόσο λυπάμαι τα χρόνια που πήγαν χαμένα
πριν να γνωρίσω εσένα, που πρόσμενα καιρό
μα πως φοβάμαι πως ίσως μια μέρα, σε χάσω
γιατί να σε ξεχάσω ποτέ δεν θα μπορώ…
Άνευ Χαρτοφυλακίου 
΄Εχουν μια άλλη τρυφεράδα αυτα τα τραγούδια..
Τυχερό το ηλικιωμενο ζευγάρι που βρέθηκε,έστω και τώρα.
Νομιζω πως η αναγκη μας για αγαπη και μοιρασμα δεν έχουν ηλικια. Ούτε ο έρωτας.
Scarlett, ακριβώς αυτό πιστεύω κι εγώ. Ο έρωτας χρόνια δεν κοιτά κι όσο μεγαλώνουμε – όσο κι αν κάποιοι λένε ότι ο έρωτας περνάει – εγώ πιστεύω ότι υπάρχει και μετατρέπεται σε ανάγκη να “είμαστε μαζί”. Μάλιστα ίσως να είναι και περισσότερο βαθύς και χωρίς πολλές απαιτήσεις.
ίσως ποτέ δεν θα μάθουμε πραγματικά εάν ήταν ο έρωτας, η ανάμνησή του έστω, ή μήπως η ανάγκη για μοίρασμα των υποχρεώσεων…
Ωραία το θέτεις, αλλά ας κρατήσουμε τη ρομαντική πλευρά της ζωής και την ψευδαίσθηση ότι ίσως εμείς οι ίδιοι τελικά ορίζουμε τις ζωές μας…΄
Να είσαι καλά φίλε
Δεν έχει και πολύ σημασία να μάθουμε για ποιο λόγο είναι τελικά μαζί. Είναι μαζί και αυτό στα μάτια όλων μας μοιάζει τόσο όμορφο και πραγματικά ελπιδοφόρο.
Κι εσύ να είσαι καλά Τζων
Ποτέ δεν είναι αργά για να χωθεί κανείς σε παλιά ονειρεμένη αγκαλιά.
Καλώς ήρθες Θεία Λένα,
Σωστά τα λες και για να τα λες εσύ, ίσως να ξέρεις και κάτι παραπάνω 🙂