Σήμερα μιλούσα με ένα γνωστό μου στο τηλέφωνο.
Στα 47 του αποφάσισε να αλλάξει τη ζωή του, να ακολουθήσει αυτό που πραγματικά ήθελε κι όχι αυτό που ήθελαν οι άλλοι. Μεγάλη κουβέντα σκέφτηκα, σχεδόν θεατρική.
Η απόφαση τον βασάνιζε πολύ και ήταν πολύ δύσκολο να την πάρει.Έτσι μου δήλωσε.
Και η απόφαση ήρθε μετά από καιρό, ένα πρωινό καθώς έφτιαχνε καφέ, έτσι στα ξαφνικά και χωρίς άλλη σκέψη.
Μετά τη συνομιλία έμεινα να σκέφτομαι τα δύο βασικά πράγματα που μου έμειναν από την κουβέντα.
Το πρώτο είναι το γεγονός ότι αποφασίζεις να αλλάξεις τη ζωή σου και μάλιστα στα 47 σου, γιατί συνειδητοποιείς ότι τόσα χρόνια δεν ζεις εσύ τη δική σου τη ζωή, αλλά η περσόνα που κατασκευάστηκε από τις επιθυμίες των άλλων και την ατολμία τη δική σου. Το να αλλάξεις μια ζωή που δεν σου αρέσει είναι από μόνο του μια κατάκτηση, φαντάζει έως και γενναίο. Όμως εμένα αυτό που μου φαίνεται περισσότερο ηρωικό είναι η αντοχή ενός ανθρώπου μέσα σε μια ζωή prêt-à-porter.
Το να θες να αλλάξεις στα 47 σου αποτελεί δείγμα ότι είσαι ακόμα πολύ νέος και αισθάνεσαι ότι τα καλά σε περιμένουν στη γωνία για να τα ζήσεις.
Θα τα ζήσεις όμως; και δεν αναφέρομαι στον βιολογικό παράγοντα, αλλά στην ίδια σου την αντοχή να σπρώξεις ένα βήμα παραπέρα τη ζωή σου, να αποβάλεις όλα εκείνα τα λαμπερά στολίδια που φορούσες ως Φίλαρχος στη ζούγκλα, θαμπώνοντας τα πλήθη.
Οι αποφάσεις τελικά δεν είναι το δύσκολο μέρος της υπόθεσης, το ζόρικο είναι η υλοποίησή τους, ειδικά όταν έχεις μάθει να φοράς το ίδιο ρούχο τόσα χρόνια.
Πιστεύω ότι όσα είναι να ζήσουμε στο μέλλον και μας αφορούν προσωπικά είναι αποφάσεις που πήραμε στο παρελθόν αλλά που δεν τις εκτελέσαμε, είναι σαν τις οικονομίες που κάνουμε για μια ώρα ανάγκης και που κάποια στιγμή τις βρίσκουμε μπροστά μας.
Το δεύτερο είναι ότι αυτή την απόφαση την παίρνεις, όχι εν θερμώ, αλλά τη στιγμή που δεν το περιμένεις, τότε που όλα φαίνονται να έχουν κατασταλάξει μέσα σου κι ο δρόμος μοιάζει να μην έχει επιστροφή. Αυτό για μένα είναι και το πιο εντυπωσιακό της ιστορίας. Αυτό που ονομάζουμε timing.
Ακριβώς έτσι σκέφτηκα λαμβάνονται οι σημαντικότερες αποφάσεις στη ζωή, όταν δηλαδή αυτές έρχονται απρόσκλητες να σε πάρουν από το χέρι και να σε βγάλουν μια βόλτα στην εξοχή να πάρεις αέρα.
Είναι αυτές ακριβώς οι αποφάσεις που μπορούν και να υλοποιηθούν τελικά κι όχι οι άλλες που ξεστομίζονται με τρόπο θεατρικό, όχι τόσο για να τις ανακοινώσουμε ως δεδομένες, αλλά απλά για να πείσουμε τους άλλους για την ορθότητα της κρίσης μας και γιατί όχι, ίσως και για να προσπαθήσουμε να μεταπείσουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς.
Άνευ Χαρτοφυλακίου 
Αγαπητέ Ανευ,
κακά τα ψεματα, οι ζωες όλων μας ειναι ένα μείγμα από προσωπικές επιλογές και κοινωνικές επιταγές ή επιδράσεις (συνειδητοποιημένες ή μη)
Το πόσο ευχαριστημενοι είμαστε σε προσωπικο επίπεδο εξαρταται συνηθως απο την μεταξυ τους ισορροπία και αρμονία .
Η απόφαση του γνωστου σου ήθελε θαρρος. Μερικές φορές βέβαια, πιστευω πως αυτο το θαρρος ειναι μονοδρομος.
Θέλω να πω πως από τη στιγμή που κάποιος συνειδητοποιει ότι η ζωή του δεν τον ικανοποιεί, δεν έχει και πολλες επιλογες
Καλησπέρα αγαπητή Scarlett,
Όπως ακριβώς το είπες για εκείνη την ισορροπία και αρμονία μεταξύ του πρέπει και του θέλω.
Το παν ειναι η σωστή δοσολογία μεταξύ τους.
Όσο για τον γνωστό μου, έχω την εντύπωση ότι οι μεγάλες αποφάσεις δεν ανακοινώνονται, απλά όταν ξεστομίζονται μοιάζουν πιο πολύ σαν μια προσπάθεια να πείσεις τον άλλον για την ορθότητα της κρίσης σου, καθώς έχεις ακόμα αμφιβολίες σχετικά με αυτή.
Να περνάς καλά 🙂
Σαφώς και έχει αμφιβολίες. Αν δεν είχε καμιά αμφιβολία τότε η απόφαση είναι μονόδρομος, δεν υπάρχει τίποτα πίσω του να αφήσει. Όμως στα 47 πάντα κάτι υπάρχει που θα μείνει εκτός, και γι αυτό η απόφαση αλλαγής θέλει θάρρος και δύναμη. Που την έχουν ελάχιστοι.
Πάντως να του πεις να το κάνει. Η μεγαλύτερη πίκρα των ανθρώπων στο τέλος της ζωής τους είναι αυτά που θα ήθελαν να είχαν κάνει και δεν τα έκαναν επειδή δεν τόλμησαν.